خیلی از ژاپنی‌ها که در این روز و ساعت در 68 سال قبل عزیزی از دست داده‌اند احتمالاً هنوز هم این دعا را می‌کنند که کاش خورشید در سیاهترین روز تاریخ این کشور طلوع نمیکرد و در عرض یک دقیقه هیروشیما با خاک یکسان نمی‌شد. صبح 6 آگوست سال 1945 همه‌چیز در هیروشیما عادی بود. احتمالاً مثل هر شهر دیگری مردم به‌دنبال کارهای روزمره‌شان بودند و کسی خبر نداشت که شهرشان قرار است با گرمای چندین میلیون درجه سانتی‌گراد ناشی از بمبی به نام «پسرک» کاملاً ذوب شود.
کسی نمی‌دانست بشر قرار است خودش بلای جان خودش شود و آمریکایی‌ها دست به کاری بزنند که هیچ‌کس، هیچ وقت نمی‌تواند آن را با همه حرف و حدیث‌ها توجیه کند. ساکنان هیروشیما بی‌خبر بودند که هری ترومن، رئیس‌جمهور وقت آمریکا برای اولین و تنهاترین‌بار در تاریخ بشر دستور استفاده از بمب اتمی علیه ژاپن و در واقع قتل‌عام غیرنظامیانی که از بازی سیاست چیزی نمی‌دانستند داده است.
هیچ دولت، کشور و مقامی در جهان در تاریخ بشریت به غیر از آمریکا تاکنون به‌خودش اجازه استفاده از بمب اتمی را نداده است. تا ساعت 8:15 صبح هیروشیما شهری زنده بود اما یک دقیقه بعد دیگر صدایی در این شهر شنیده نمی‌شد؛ «پسرک» خلافکار آمریکا شهر را تبدیل به گورستان کرده بود. روز گذشته ژاپنی‌ها به رسم هر سال خود در 68 سال گذشته یک دقیقه در ساعت 8:15 صبح در پارک صلح شهر هیروشیما به احترام قربانیان این حمله سکوت کردند؛ یک دقیقه‌ای که این شهر در آن با خاک یکسان شد. آمریکایی‌ها برای نخستین استفاده از بمب اتمی، آن را طوری تنظیم کرده بودند که 576 متر بالاتر از سطح زمین منفجر شود و بیشترین تخریب و تلفات را داشته باشد.
انفجار این بمب معادل 15 هزارتن تی. ان. اتی چندین میلیون درجه سانتی‌گراد گرما تولید کرد تا هر چیزی در شعاع 5/1 کیلومتری ذوب شود. از هیروشیما که شهری عادی قبل از انفجار بود فقط ساختمان تالار ترویج صنعتی استانی باقی‌مانده بود؛ آن هم به‌خاطر اینکه انفجار بالای گنبد این ساختمان صورت گرفت و بودن در کانون انفجار باعث بقای این تالار که حالا نقش نمادین پیدا کرده شد.
90 تا 160 هزار نفر طی 2 تا 4 ماه پس از این انفجار کشته شدند اما بیشتر از نصف این تلفات در همان روز انفجار بود. کشته‌شدن این همه غیرنظامی در هیروشیما هم اما برای آمریکایی‌ها کافی نبود و 3 روز بعد ناکازاکی هم هدف حمله با بمبی این بار به نام «مردچاق» قرار گرفت. در ابتدا هدف مشخص آمریکایی‌ها انداختن بمب اتمی دیگری در شهر کوکورا بود اما وقتی به‌خاطر شرایط جوی این عملیات امکان‌پذیر نشد فرمانده عملیات تصمیم گرفت در مسیر بازگشت به جای بازگرداندن بمب به پایگاه آن را بر فراز شهر ناکازاکی رها کند؛ تصمیمی که مثل آب خوردن کشته شدن 60 تا 80 هزار نفر را در این شهر رقم زد.
پل وارفیلد تیبت جونیر، خلبان بمب‌افکن بی29 که نخستین بمب‌هسته‌ای تاریخ را در هیروشیما رها کرد تا زمان مرگش در سال 2007 می‌گفت که «کاربرد سلاح اتمی اقدامی لازم در تاریخ» بوده و از این کار پشیمان نیست. آمریکا هنوز هم بمب‌های اتمی زیادی دارد و به‌نظر نمی‌رسد که این کشور با وجود ابراز همدردی با ژاپنی‌ها، در عمل هنوز هم از نابود کردن یک شهر در یک دقیقه نادم باشد. پس از بمباران اتمی هیروشیما و ناکازاکی با تسلیم شدن ژاپن جنگ جهانی دوم تمام شد اما چه‌کسی می‌تواند به بهانه جنگ، روز سیاه تاریخ بشریت را توجیه کند؟
نویسنده وبلاگ:
واقعا برای من سوال هست که چرا کشوری که چنین کشتار فجیع و غیر انسانی رو انجام داده باید حق وتو داشته باشه؟چرا این کشور باید به بهانه ایجاد صلح سالیانه این همه انسان بیگناه رو بکام مرگ بکشونه و کسی هم اعتراضی بهش نکنه و بعضی آدمهای احمق هم از اقداماتش حمایت کنن و تشویقش کنن.
چرا کشوری که همیشه جنگ افروز بوده باید ادعای حقوق بشر کنه؟چرا کشوری که دومین صادر کننده سلاح جهان هست باید چنین ادعای وقیحانه ای کنه؟
کاش مردم این کره ی خاکی یه روز از این خواب خوشی که در گهواره زرق و برق و تکنولوژی دارند بیدار بشن و متوجه بشن که این مدعیان حقوق بشر خونخوارترین ها در دنیا هستند.
کلمات کلیدی :
